YIL 13     SAYI 148    25 Haziran 2011

FIRINDAN YENİ ÇIKMIŞ ÇORUM SİMİDİ

YAZARLARIMIZIN HAYAT HİKAYELERİNE GİTMEK İÇİN TIKLAYARAK GİDİNİZ!

Aşağıdaki dizinler ile tıklayarak üye olmadan sayfalara girebilir ve inceleyebilirsiniz!1

BİLGİ PAYLAŞILDIKÇA KIYMETİ ARTAR!

Mahmut Selim GÜRSEL BÖYLE İNSANLAR VAR MIYMIŞ?

Muhsin AKTAŞ BİR BAKIŞTAN SIZANLAR(1)

Emine SEVİNÇ ÖKSÜZOĞLU BABA İLE OĞUL’UN KADERİ

Murat HACIOĞLU ACILARA TUTUNMAK

İsa KAYACAN AZERBAYCAN’IN  “ŞEFEG” DERGİSİ

Mustafa Nevruz SINACI DİNDARLIK, ADALET VE DEVLET

Selma GÜRSEL ÇORUM SİMİDİ SİMİT USTASI YUSUF YALÇIN 

Erhan TIĞLI DOST GÜZELLİKLER

Rıza KANDAMİR YÖRÜMEDEN GEL

Emine GENÇ YILLARA İNAT

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

BÖYLE İNSANLAR VAR MIYMIŞ?

            Birkaç gün önce saat 19,30 haberlerini izliyordum. Kapı çalındı. Herhalde komşulardan birisi olsa gerek diye düşünürken mutfakta bulunan eşim kapıyı açtı. Karşısındaki bayan:

            -Selma Abla! Beni tanıdın mı? Diye sorduğunu bende oturduğum odadan duydum. Eşim de:

            -Evet tanıdım. Sen bizim apartmanda oturan filancanın kızısın. Duydum. Herhalde bizi ziyarete geldiler diye düşünürken, bayanla gelen beyi eşime:

            -Selma Abla Selim ağabeyin arabanın kapısına bir araç vurup kaçtı. Biz de plakasını aldık. Selim Ağabey yok mu? Diyince eşim bana seslendi. Oturduğum odadan kapıya doğru gittim. Gelenlere:

-Hoş geldiniz dedim. Erkek misafir doğrudan konuya girdi:

-Selim Ağabey; senin arabaya şu plakalı araç çarptı ve durmadan gitti. Ön kapıyı çökertmiş. Plakası bu. Dedi. Bende:

-Sağ olun fakat bu plaka ile o aracın vurduğunu ben ispat edemem. Şayet siz görgü şahitliği yaparsanız o zaman o aracın sahibinden şikâyetçi olabilirim. Dedim. Birlikte aşağıya indik. Cidden aracımın ön kapısı epey çökmüş vaziyette idi. Kapıyı açmak için uğraştım açılmamıştı. Yeni trafik kazaları yaptırımına göre taraflardan birisinin olmadığı için polisi aradım. Beş dakika sonra mahalli karakoldun bir ekip geldi. Gelenler aracın konumuna baktılar ve şikâyetçi iseniz karakola gelin dediler.

Bize bilgi veren arkadaşa baktım.

-Giderim ağabey diyince. Aracımın öbür kapısından araca binerek karakola gittik. Aracıma vuran plakayı araştırdılar, sahibinin cep telefonunun buldular, benim telefonumdan araç sahibini aradılar, karakola gelip uzlaşmamızı söylediler. Bir saat sonra aracıma vuran şahıs ile babası geldiler. Anlaştığımız için tutanak tuttular, karakoldan ayrıldık.

Olmuşla yitmişe çare yoktu. Araca vuranda yakın komşu idi. Ertesi gün komşuya telefon ettim, kapıyı yaptıralım mı diye sordum. Olur dedi ve sanayiye gittik. Oto boyacısından fiyat istedik, pazarlık yapıldı ve aracıma vuranın babası parayı ödedi. Birlikte benim araçla çarşıya geldik, arkadaşı bıraktım. Ben eve geldim.

Aracım kaporta ve boya olunca baktık ki; minderlerin kılıfları yağ ve kara olmuş. Bunlar üzerimize çıkar diye eşimle beraber kılıfları söktük ve eşim kılıfları yıkadı. İki gün sonra kılıfları evin önünde takarken benden yaşlı olan karşı komşum bana kolay gelsin ne var ne yok? Diyince, bende yukarıdaki olayı anlattım.  Beni dinledi ve ekledi:

-Böyle insanlar halen var mıymış? Dedi ve yoluna devam etti.

Evet böyle insanlar halen var. Bu insanların yüzü suyu hürmetine Ülkemiz halen ayakta. Allah rızası için gördüğünü söyleyen, bu dünyada da, öbür dünyada da şahit olacağımı bilen kişidir. Benden büyük olan komşunun şaşması gayet normal. Dünya korkanların, susanların dünyası. Yalan yere yemin edenlerin, yapılanları ve duyulanları görmedim, duymadım diyenlerin dünyası.

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

 BİR BAKIŞTAN SIZANLAR 1

İlkbaharla yazın kucaklaştığı bir Cuma akşamı idi. İçim bomboş, bir davetle koyulmuştum yola. Yol kenarlarında rengarenk ahenkle sallanan kır çiçekleri üzgün, hüzün kokuyordu. Akşam güneşi üzerlerine düştükçe hüzünleri yüzlerinden okunuyordu. Ben ise hem arkadaşlarla sohbet ediyor hem de içimdeki tarifsiz acılarla onlara bakıyor ve yol alıyordum. Çünkü onları oradan alıp eline tutuşturacağım bir sevgilim bile yoktu artık. Bu yüzden onlara bakınca kokusunu alınca, içimdeki mağara yalnızlığı saz çalmaya başlıyordu.

                Her yolun bir sonu olduğu gibi, bu yolculukta kısa sürmüş ve güzelim bir ilçeye düşmüştü yolum. Bir kaç dakika hoş peş çay sohbeti derken bir şeyler atıştırmak için dışarıya çıkmıştık. İşte ne olduysa ondan sonra oluverdi birden. Arkadaş bir yemek yiyelim sonra geliriz dediler. Bunda garipsenecek bir şey yoktu tabi. Rutin bir yemekti işte. Dönüp biraz

bekleyelim bir arkadaş daha gelecek onu da alalım dedi.

Hiçbir şeyden habersiz, canhıraş önümüzden bir biri arkasına geçen araçlara bakarken bir güneş doğuyordu yavaş yavaş ahenk içinde. Yaklaştıkça yüzümü yüreğimi, gönlümü aydınlatıyordu olanca gücü ile. Elini uzattığında ellerim ellerinin içinden kalbine doğru yavaşça ilerliyordu. Bütün vücudumu ateş basmış buram buram terler döküyordu. Ellerinin sıcaklı yetim ve öksüz ellerimi üşümekten kurtarıyordu. Ben ise kayboluyordum gözlerinin içinde. Çoktan uçup gitmiştim arkadaşların arasından. Hayal aleminde çoktan volta atmaya başlamıştım. Yudum yudum kalbime iniyordu bakışların. Gergef gergef, nakış gibi  işliyordu

yüreğimi. Artık ben bende değildim. Sana kilitlenmiştim. Bakışlarım boşluğa düşmüş iç aleminde yitiğimi arıyordum. Gözlerinden, kaşlarından, kirpiklerinden, gülüşlerinden, en ufak bir işaret bekliyordum.

Kafamda bin bir çeşit düşüncelerle saatler ilerliyor ben bakışlarımı senden alamıyordum.

Oysa sadece bir merhaba deyip el sıkışmaktan öte seni tanımıyordum. Evli misin, bekâr mı? Hayatında başka biri var mı? Bunların hiç birini bilmiyordum. Bu sorular beynimi bir hafriyat makinesi gibi kazıyordu. Gönlüme teselli vermeye çalışıyorum dinlemiyordu. Kalbim bu iş olmaz, gönlüm ve altıncı hissim olur diye çarpışıp duruyordu. Damarlarımda

kanım harekete geçmiş bir sağa bir sola hızla dolaşıyordu. Kalbim, Kör oğlu gibi atını mahmuzlamış dağlara dehlemişti çoktan. Program başlamış ben hala kendime gelememiştim. Şiir mi okudum senimi anlamadım. Gece ilerliyor nefesim boğazıma geliyordu. Saatler dursun yanında biraz daha kalayım diye Allah'a dua ediyordum.

Hep seni izliyor konuşmalarını dinliyordum. İçimde sam yeli gibi sıcacık esintiler dolaşıyordu. Ne demeliydim, nasıl konuşmalıydım her şeyi bir anda unutmuş, hafızam sıfırlanmış gibi hissediyordum. İnsanların varlığından sana söyleyeceklerim boğazıma kadar hücum ediyor ben ise zorla yutkunarak bastırmaya çalışıyordum.

 Artık saatler epeyce ilerlemiş tatlılar yenmiş kahveler içilmişti. Zamanı durdurmak elimde olsa çoktan ipini çeker olduğu yere mıhlardım. Bu şansımın olmadığını bilen yüreğim acı biber yemiş gibi yanıyordu. Ah bir yalnız kala bilseydim sana neler söylemezdim ki diye içimden geçiriyordum.

Belli ki senin de içinde fırtınalar kopmuş, gözlerinde aradığını yıllar yılı bulamamışlığın izleri duruyordu sanki. Bakışların bunu ele veriyor, ayrılık ve acılardan izler taşıyordu. Belki yanılıyor, belki de söz dinlemez gönlümün rüzgarına kapılmış idiyordum. İşte bu duygularla gecenin nihayetine doğru yol alıyorduk. Ayrılık saati gelip çatmaya yüz tuttuğunda soğuk sular başımdan aşağı boca edilmişçesine içim titriyor, ellerim buz

kesiyordu. Siz konuşurken ben yüreğinizde sere serpe geziniyordum. Gözlerinizden gönlünüze çıkan bir yol bulmuştum nedense. İzin istemeden bir hırsız misali yürek duvarlarınıza yapışıp tutunmaya çalışıyordum. Belki bunun farkında değildiniz, belki de kararsızda olsanız ses çıkarmıyordunuz.

Ayrılık saati gelmiş vedalaşıp ayrılmıştık. Daha ayrılalı birkaç dakika olmuştu, gayri ihtiyari sol yanımı yokladığımda kalbimi sende bıraktığımı anladım. Sende kalmıştı. Belki öyle olmasını istediğim için ses çıkarmamış, emin ellerde olduğu için unutmuş gibi yapmıştım.

Artık kalpsiz bir ölü gibi yaşıyordum. Gece boyu bir sağa bir sola dönüp durdum. Her nereye baksam resmini görüyordum. Ben daha ulaşmadan ünlü bir ressam odalarımın bütün duvarlarını senin resimlerinle donatmıştı. Bana da doyasıya onları seyretmek düşmüştü.

Sabaha karşı yorgunluğa daha fazla dayanamayan vücudum gülen resimlerini seyrederek hayallere dalıp gitmişti.

İşte o gün bu gündür ben kendimde değilim. Her an her saniye senin hayalin var yanımda. Sonu ne olur bilmeden bir girdabın içinde dolaşıp duruyorum. Bir dahaki buluşma için sabırsızlıkla bekliyor, kalbimin arta kalanını, sakinleştirmeye çalışıyorum. Bu bir rüyada olsa, belki hiç başlamayacak bir hayalde olsa, sonu kısa bir hikayede olsa beynime söz geçiremiyordum. Beni hiç dinlemiyordu. İlk görüşte aşk derlerdi işte öyle bir şeydi galiba yaşadıklarım. Senden habersiz senden izinsiz bunları düşündüğüm için umarım bu garibi affedersin.

 Birde işin bu tarafı var ben kendi kitabım gibi almışım önüme hiçbir satırını atlamadan seni okuyorum. Belki senin bundan haberin bile yok. Bu yüzden umarım beni affedersin.

Şimdi ise bu yazıyı sana ulaştırmak gerekli ama nasıl. Bu duygularımı nasıl karşılayacağını düşündükçe beynim zonkluyor, acılar içinde kıvranıyorum. Bu nedenden dolayı bu yazımı sana nasıl vereceğimi bir türlü kestiremiyorum. Umarım okuduğunda memnun olursun. Olmazsan da açıkça bana gerekçeni söylemeni beklerim. İşte harika bir gün daha bu düşüncelerle nihayete erdi. Şimdi durup senin tepkini beklemek düştü bana da.

               Bütün bu duygu ve düşüncelerle kal sağlıcakla. Kendine dikkat et. Görüşmek, konuşmak, birlikte Ummanlara yelken açmak dilek ve temennisi ile gözlerinden gülücükler, yüreğinizden sevgi eksik olmasın.

Sağlıcakla mutlu kalın.

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

 BABA İLE OĞUL’UN KADERİ

          Vatani görevini yapmak üzere, henüz yeni doğmuş olan oğlu Hakkı’ yı ve çok sevdiği karısı Hacer’i bırakıp gitmek zorunda kalmıştı. Onları böyle bırakıp gitmek istemiyordu, ama çaresiz mecburdu. Çünkü vatan borcu namus borcu idi.

          Mustafa;  askerliğini   doğuda  yer  alan,   Şırnak   ilinde  yapacaktı. Yüreğinde bir sıkıntı sürekli onu boğuyor, neredeyse nefes alamayacak kadar daralıyordu. İlk günler çok zor geçiyordu. Ara sıra eşi ile oğlunun fotoğraflarına bakıp, bir çocuk gibi kendini avutuyordu.  Oğlu Hakkı ve karısı Hacer gözünde tüter olmuştu. Sık sık mektup yazıyor, hasretini böyle dindirmeye çalışıyordu. Hele Hacer den mektup aldığı zamanlar, mektubu öpüyor, kokluyor, tekrar tekrar okuyordu.   Hacer de Mustafa’dan gelecek bir mektup ümidi ile, sürekli postacının yolunu gözler olmuştu. Kocasından gelen her mektup ta, adeta bir bayram çocuğu gibi seviniyordu. Mektubu okurken oğlu Hakkı’nın da dinlemesi için yüksek sesle  okuyor   sonra  da  oğlu  ile  konuşuyor, ona  uzun  uzun  babasını   anlatıyordu. Günler günleri, haftalar ayları kovaladı durdu. Sayılı gün geçmek bilmiyordu sanki.

1985 yılının soğuk ve çetin geçtiği bir kış günü, Cudi dağındaki teröristler için bir operasyon düzenlenmişti. Bu operasyonda Mustafa da yer alıyordu.  Mustafa sanki şehit olacağını hissetmiş gibiydi. Kağıdı kalemi bir kez daha eline alıp, karısına ve oğluna bir mektup yazdı. Mektup öyle bir mektuptu ki, okuyanın yüreği yerinden kopuyordu adeta. Operasyona katılmadan önce, oğlu ile karısının  fotoğraflarına  bir  kez  daha  bakıp,  fotoğrafları  cebine  koydu.

Hacer o gece kâbus denecek kadar kötü bir rüya görmüştü. Sabah uyandğında; “Hayır olsun inşallah” diyerek rüyayı kötüye yormak istemedi. Sürekli  kocasına  dualar  ediyor “Allah’ım onu sen koru.”  diyordu.

Mustafa  ise katıldığı  operasyonda “Allah’ım  eğer   bana   bir   şey   olursa,  oğlumu   ve   karımı  sana emanet ediyorum, senden başka  kimsem yok, sen kudret sahibisin, yaratansın, onları  koru  yarabbi.” diyerek,   karısı  ve  oğlu   için   sürekli   dualar   ediyordu.   Atılan   kurşunların   ardı   arkası kesilmiyordu. Kurşun sesleri Mustafa’nın  kulağında  tınılı  bir  ses oluşturmuştu sanki. Her geçen dakika da, ölüme biraz daha yaklaştığını hissediyor gibiydi. Zaten bu çatışmada, bu kurşun yağmurunun   arasından   sağ  çıkabilmek  mucize  gibi  bir  şey  olmalıydı. 

Ertesi gün Hacer’in kapısı acı acı çaldı. Hacer kapıyı açtığında, karşısında bir Jandarma ile rütbesini bilmediği bir asker duruyordu.  Hacer o an anlamıştı sanki

-Mustafa’m ! Mustafa’m ! Ona bir şey mi oldu yoksa?”  Diye sorabildi. Yüreğinde büyük bir acı vardı. Nedense bu acının adını bir türlü koyamıyordu. Kapıdaki Jandarma ve asker:

-Yok, Yok! Kocanıza bir şey olmadı.  Feryat  figan etmeyin lütfen, sadece  sizi  ona  götürmek  için  geldik.   Hemen  hazırlanırsanız  iyi  olur!

Hacer  hemencecik  üzerine  bir  şeyler  giydi,  oğlunu da  battaniyesine  sarıp, askerlerle birlikte İl Jandarma’ya doğru yola çıktılar. Yol bir türlü bitmek bilmiyor, uzadıkça uzuyordu. Hacer yol boyunca oğluna sıkı sıkıya sarılıp ağladı. İl jandarmaya gelindiğinde Hacer’i  yüksek rütbeli olduğunu düşündüğü, fakat kim olduğunu bilmediği bir asker karşıladı. Hacer’in sakinleşip, rahatlaması için onunla konuşuyor, sorular soruyordu.  Hacer ise;  yöneltilen bu sorular karşısında, utana sıkıla cevaplar veriyordu. Bir an da tüm cesaretini toplayıp:

-Buraya  neden  getirildiğimi anlamadım,  kimse bir şey söylemiyor,  yoksa Mustafa’ma  kötü  bir  şey  mi  oldu?”

Karşısında oturan asker  bir Hacer’e, bir de kucağındaki bebeğe baktı.   Sonra  da  başını  önüne  eğerek:

-Üzgünüm,  gerçekten   çok  üzgünüm.  Nasıl  söyleyeceğimi  bilemiyorum. Bunu   söylemek  benim  için  gerçekten  çok  zor.  Bu  gibi  durumlarda  ne yapılır,  nasıl  söylenir  onu  da  bilmiyorum.   Ne  yapacaksınız   kader  işte. Takdir-i ilahi. Başın sağ olsun bacım!  Duydukları  karşısında  adeta  dünyası  başına  yıkılmıştı  Hacer’in. Hıçkıra hıçkıra  ağlıyor,  göz  yaşlarını  tutamıyordu.  Kapı çalındı  ve  bir  asker  selam  vererek  odaya  girdi.  Masaya  bir  paket bırakıp odadan dışarı çıktı. Masada oturan yüksek rütbeli asker,  Hacer’e  bir  peçete uzattı.  Ardından gelen paketi vererek:

-Kocanızın üzerinden çıkanlar ve özel eşyaları. Bir kaç şehidimiz daha oldu, hepsi için resmi bir tören düzenlenecek. Törende siz de bulunursunuz. Hacer;  perişan  bir haldeydi. İl jandarma’ya ait resmi bir araç Hacer’i evine bıraktı. Yol boyunca kocasını ve birlikte yaşadıkları günleri düşündü. Geride bıraktıkları acı tatlı anıları, bir film şeridi gibi geçti gözünün önünden. Sonra oğlu Hakkı’yı düşündü. Onun babasız büyümesi içini acıtıyordu.  Bu  zamanda  nasıl  bakacaktı  ona  tek  başına?  Şu saatten sonra oğluna hem ana, hem baba olacaktı. Oğluna sıkı sıkıya sarılıp, öpüp kokladı, bağrına basıp, hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam etti. Gözyaşları  dinmek  bilmiyordu  bir türlü. Yüreği bu acıya dayanamıyordu. Evine gelir gelmez, kocasının üzerinden çıkan, özel eşyalarının bulunduğu paketi açtı. Bir kaç kıyafeti, karısına ve çok sevdiği oğluna mektup  yazdığı  kalemi, Hacer ile oğlu Hakkı’nın  bulunduğu  bir fotoğraf  çıktı  paketten. Hacer kocasının kıyafetlerini öpüp kokluyor, eşinin asker kıyafeti ile çektirdiği fotoğrafını eline alıp ağlıyordu. Ertesi  gün  cenaze  töreni  vardı  ve  kocası  toprağa  verilecekti. Hacer  bunca  acıya  nasıl  dayanacaktı?... Ya o her şeyden habersiz minicik yavrusu, hiç baba sevgisi tatmadan  nasıl  büyüyecekti?...  Hacer çok çaresiz ve yalnızdı…Allah’tan gelen  bu  ölümü  kabullenmekte  çok zorlanmıştı. Yüreği  yangın yerinin  küllerine  dönmüştü.  Adeta   kolu   kanadı   kırılmış,  oğlu   ile  bu  dünya da  yapayalnız  kalmıştı.   Şu an da  tek  varlığı oğlu  idi.  Hiç değilse onun  için   ayakta   kalmalı,  en   azından  kendine   daha   iyi  bakmalıydı.

Cenaze töreni olmuş bitmiş,  Mustafa’sını  ebedi  yolculuğuna  uğurlamıştı. Bu onun hayatındaki en acı günüydü. Bu acı yüreğine  kor olup düşmüştü.  Cenaze töreni sonrası evine geldiğinde, postacı eşinin ona şehit olmadan önce  yazdığı  mektubu  getirdi.  Hacer   mektubu  okudukça   yüreğindeki   yangın   daha  da  büyüyordu. Sürekli ağlıyor, kendini ağlamaktan geri koyamıyordu.  Gözleri  neredeyse fal taşı  gibi şişmiş ve kıpkırmızı  olmuştu. Bu acıya  nasıl  direnecekti bilmiyordu. Onsuz bu hayatın yükünü bir başına nasıl taşıyacaktı?...  Dahası çok sevdiği kocası,  Mustafa’sı  olmadan  nasıl  yaşayacaktı?...  Düşündükçe  çıldıracak gibi oluyor, üzerine çöreklenen bu sıkıntıdan bir türlü kendini kurtaramıyordu.  Her  geçen  günün  bu   acıyı   hafifleteceği   bir   gerçekti. Ama asıl önemlisi, bu günler nasıl geçecekti?... Hacer, minicik oğlu Hakkı ile bu acımasız dünyanın  ağır yükünü kaldırabilecek miydi?...

Günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovalamış.  Zorlu geçen 19 yılın ardından  Hakkı büyümüş genç,  yağız  bir  delikanlı olmuştu. Tek şey hariç, her geçen gün onlardan çok şey götürmüştü; o da kocası Mustafa’nın acısı,  bu  gün  gibi  yüreğinin  orta  yerinde  duruyordu  Hacer’in.  Tek yaşama gücü,  mutluluğu, her şeyi, canı - ciğeri, oğlu Hakkı idi. Hayatını ona adamış, onun  mutluluğu  ve  okuması  için  adeta  saçlarını  süpürge  yapmıştı. Hayatın  getirdiği  acımasız  ve  ağır  yaşam  koşulları,  onları  sefaletin  ve yoksulluğun içinde yoğurmuştu. Gün ne getirdiyse onunla  avundular. Bir  gün  buldularsa,  bir  gün  bulamadan  gün  geçirdiler.

Hacer kocasından bağlanan şehit maaşıyla kıt kanaat geçiniyordu. Bu nedenle  küçük  bir  iş  yerinde  temizlik  işçisi  olarak  işe  girmiş,  burada az   bir  maaşla  çalışıyordu.  Oğlu  ise;  ancak   liseyi   bitirebilmiş,   girmiş olduğu üniversite sınavını kazanamamıştı. Hacer bu duruma çok üzülüyor, oğlu üzülmesin diye ona belli etmemeye çalışıyor ve sürekli ona moral veriyordu.  Ne de olsa, oğlu onun dünyada ki  her şeyi, kıymetlisi, tek varlığı  ve  tek  yaşama  gücüydü. 

Günlerden bir gün Hakkı’ ya asker ocağından çağrı mektubu geldi.  Hakkı üniversite sınavını kazanamadığı için, askerliğini  yapıp  aradan çıkartmak istiyordu. Annesi ile bu durumu konuştu, fakat annesi bu duruma her ne kadar karşı geldiyse, Hakkı  annesini  dinlemek istemedi. Çünkü çalışmak, annesine yardımcı olmak istiyordu. Evde boş boş oturmak çok ağırına gidiyordu, lakin hangi iş yerine başvuruda bulunduysa işe alınmamıştı.  Bu  durum   Hakkı’nın   moralini    iyice   bozmuştu.  Her  şey  üst  üste  geliyor, bütün aksilikler bir an da yaşanıyordu. Her  ne  kadar Hacer  oğlunu ikna  etmek  için  uğraşsa da,  sonuç olumsuz oluyordu. Hakkı asker olup, vatani görevini yapmak,  vatan borcunu  ödemek  istiyordu.  Bu konuda annesinin sözünü  dinlememiş,  kararını çoktan vermişti bile.

Nihayet Hakkı’nın ana ocağından ayrılıp, asker  ocağına gideceği gün gelmişti.  Acemi  birliğini  Manisa  Kırkağaç’ da  yapacaktı.  Asker olmanın verdiği gurur ve heyecanla, gözü yaşlı annesinin elini öpüp, hayır dualarını  alarak  yola  çıktı.

Hacer oğlundan ayrı kalmanın acısını, yüreğinin taa orta yerinde hissediyordu.  Oğlu  için  sürekli  Allah’a   dualar  ediyor,   sık  sık  oğluna mektup yazıyordu.  Aldığı her mektupta derin bir “ohh” çekip,  biraz olsun yüreğindeki  sızıyı  dindirmeye  çalışıyordu.  Bir  yandan  Hakkı’nın  asker kıyafeti ile çektirip, kendisine gönderdiği fotoğrafa bakıyor, bir yandan da mektubu okurken gözyaşlarını tutamıyordu. Oğlunun kokusunu hissetmek için,  mektubu  öpüp  kokluyor  ve  fotoğrafı  baş  yastığının   altına  koyup,  öylece  uykuya  dalıyordu.  Bu ona çok huzur veriyordu.

Hakkı acemi birliğini bitirmiş, annesinin yanına dönmüştü.  Ana ile oğul uzun  uzun sarılıp, hasret giderdiler.  Hacer sağ salim oğluna kavuştuğu için  çok  mutluydu.  Ne  de  olsa   kaygıları,  onca   endişesi   boşa  çıkmıştı.  Hakkı’da  annesini  çok özlemişti.  Askerlik  anılarını  annesine  anlatarak,  hasret gidermeye  çalışıyordu. Bu kısa izin dönemindeki bütün gününü, çok sevdiği annesi ve arkadaşları ile geçirmişti.

Güzel günler su gibi geçmiş, Hakkı’nın usta birliğine gitme  vakti  gelmişti. Yalnız bir sorun vardı, Hakkı usta birliğine Şırnak’a gidecekti. Oğlunun Şırnak’a gitmesinden dolayı, Hacer’in yüreğine bir sıkıntı gölü dolu vermişti. Yüreği neredeyse nefes bile alamayacak kadar daralıyor, boğuluyordu. Gece olunca  uyumak için girdiği  yatağında, bir türlü gözüne uyku girmiyor,  sabahlara  kadar  sürekli  oğlunu ve şehit  verdiği  kocasını düşünüyordu.   Uyuduğunda  ise;   kabus   denilecek   kadar   kötü   rüyalar görüyordu.  Ne de olsa,  kocası  Mustafa’da  Şırnak’ta  askerliğini yaparken şehit düşmüştü. Oğlunun da babası ile aynı kaderi yaşamasını istemiyordu. Bu düşünce Hacer’i çok korkutuyordu. Hacer bunları düşündükçe daha da bir fenalaşıyor, yüreğinde sönen  yangın,  adeta  yeniden  alevleniyor,  içini yakıyordu. Çok mutsuzdu, çünkü çok sevdiği, tek yaşama gücü olan oğlundan  yine ayrılacaktı. Üstelik bir de,  kocasını şehit verdiği  topraklara  gönderecekti oğlunu. Sonunda ayrılık günü gelip kapıya dayanmıştı. Oğlunun acısı şimdiden çöreklenmişti yüreğine.

Hacer oğlunu otobüs terminalinde yolcu edip uğurlarken, hem acı acı ağlıyor  hem de  onu  bir  daha  göremeyecekmiş  gibi  sıkı  sıkıya  sarılıyor, onu   bırakmak  istemiyordu.   Hacer’in  bu  denli  ağlaması,  Hakkı’yı  çok üzüyor, annesinin daha fazla göz yaşı dökmemesi için, ona moral vermeye çalışıyordu.  Ancak  Hacer,  yüreğinde  yeniden  alevlenen  bu  yangına  dur diyemiyordu.  Sanki  bu acıyı  kocası  Mustafa’yı  şehit verdiğinde de, yıllar önce  bir  kez  daha  yaşamıştı.  Bu  nedenle  olmalı ki;  aynı  acıyı    bir  kez  daha  yaşayacak  gücü  yoktu.

Hakkı otobüse binip, Şırnak’a doğru yol almaya başlamıştı. Hacer ise; göz yaşları  içinde, oğlunun  arkasından  uzun  uzun el  sallayıp,  dualar  okudu. Günler  geçmek bilmiyordu. Her  geçen gün, yüreğindeki  sıkıntı biraz daha büyüyor, neredeyse  nefes almak ta  bile  zorlanır hale geliyordu.  Kendince dualar  okuyup,  Euzu  besmele  çekip,  rahatlamaya  çalışıyordu. Oğlundan gelen her mektup ta derinden bir “ohh” çekip, Allah’a şükrediyordu.  Hakkı annesine yazdığı bu mektubunda, okuyanın içini sızlatan ve yürek dağlayan bir şiirle mektubunu bitirmişti.

ŞEHİTLER ÖLMEZ Kİ, ÖLMEZ Kİ ANNE!!

“Anne bu bir ayrılık değil kavuşma

Bir oğlun babasına kavuşması gibi bir şey

Sen demez miydin ki, benim oğlum büyüyecek, askere gidecek

Aslanlar gibi vatanını bekleyecek

Vakit geldi, gidiyorum anne vatanı beklemeye

Anne ağlarsan sadece sevinçten ağla

 

Ancak böyle dayanırım gözyaşlarına

Dün gece nöbetteydim

Gece ilk defa bu kadar güzel ve anlamlıydı

Vatanı bekliyordum

Sen rahat uyu anne

Gözün arkada kalmasın anne

Eğer büyük görev gelirde vatan için can verirsem

Gözyaşların hüzünden değil, sevinçten gururdan olsun anne

Şehitler ölmez ki, ölmez ki anne”

                                          Oğlun Hakkı

 

Hacer  mektubu  okuduktan  sonra: “Hakkı’mın kokusu  var  bu  mektup  ta” diyerek öpüp  kokluyor, bağrına basıyordu. Nedense gelen her mektuptan sonra bile, Hacer’in içindeki sıkıntı geçmek bilmiyordu. Sanki kalbine bir bıçak saplanmış gibiydi. Öyle ki; oğlundan aldığı mektuplar bile, bu sıkıntıyı  geçirmiyordu.

          Yağmur çisil çisil yağıyordu. Adeta mavi gök eriyor, bahar oluyordu. Toprak kokusu güllerle buluşmuştu. Oysa ki mevsim henüz yaz’dı.  Daha dün’e kadar güneş durduğu yerden ayrılmadan, yerküreyi sıcacık sarıyordu. Yol kenarındaki ağaçlar ise; aralıklı olarak asker gibi dizilmiş doğayı  seyrediyordu.  Birden   bire   bardaktan   boşanırcasına   yağmurun böyle  yağmasına  bir  anlam  verememişti  Hacer.

Penceresinin önünde durup, dışarıda yağan yağmuru seyretmeye başladı. Uzun bir süre, yağan yağmurun penceresinin camına vurarak yere düşmesini seyretti. Sonra aklına, kocası Mustafa’nın şehit haberini aldığı gün geldi. O gün de böylesine deli bir yağmur yağmıştı ve hava çok soğuktu. Hacer’in gözlerinden iki damla yaş süzülüverdi yanaklarına. Birden  bire  akılına  oğlu  Hakkı  geldi.  Uzun uzun  oğlunu  düşündü. Koynundan  oğlunun  fotoğrafını  çıkartıp,  onu  sevdi  ve  oğlu  ile konuştu.

Tam  o sırada kapı çaldı.  Hacer kapının çalması ile birlikte  kendine geldi. Başındaki  eşarbını  düzeltip,  fotoğrafı  yeniden  koynuna  koydu  ve kapıyı açtı. Karşısında  bir  jandarma  eri ile, rütbesini bilmediği bir asker duruyordu. Hacer sanki yıllar önce yaşadığı o anı,  yeniden  yaşıyor gibiydi. Gözleri yine  yaşla  dolmuştu. Ağlamamak  için  kendini  ne  kadar  tutmak istiyorsa,   göz  yaşları da  o  kadar  sel  olup  akıyordu.  Ancak  kapısındaki askerler  daha  hiç  bir  söz  söylemeden,  onların  yüzüne  bakıp:

-Biliyorum, oğlum da şehit oldu değil mi? O da babası gibi bu vatan uğruna gözünü kırpmadan canını feda etti. Askerler ne yapacaklarını,  ne diyeceklerini  bilmez  bir haldeydiler. Sadece askerlerden biri:

-Başınız sağ olsun anacığım. Takdir-i ilahi. Bu cennet vatana hepimiz can kurban.  Oğlunuz  Allah’ın   sevgili   kuluymuş  ki;   şehitlik   mertebesi   ile onurlandırıldı.  İnanın  bana,  diyecek  bir  söz  bulamıyorum. Hacer  son   derece   sakin  ve metanetliydi.  İçindeki  bu  anlamsız  sıkıntının artık adını koyabiliyordu. Beyninde şimşekler çakıyor, bağrına taş basıyordu. Oysa ki kocası Mustafa’nın şehit haberini aldığında, bu kadar metanetli  ve  sakin  olamamış,   göz   yaşları  içinde  feryat   figan   etmişti.

Askerler hiç bir şey söyleyemiyor, ne yapacaklarını bilmez bir halde, kapıda  öylece  Hacer’i  izliyorlardı.  Hacer ise ağıt yakar gibiydi, yüreğinde ne varsa tek tek söylüyor ve ağlıyordu.  Ama  nafile,  giden  geri  gelmiyordu. Bir an askerlere bakara:

-Benim  Hakkı’m babasının oğluydu.  İçimde  hep  bir  sıkıntı  vardı  zaten. Demek bunun içinmiş,  demek  Hakkı’mın  ölüm  haberini  alacakmışım da ondanmış. Rabbim sizin acınızı sevdiklerinize göstermesin.  Bu acı hiç bir şeye benzemiyor,  yürek  yakıyor  evladım.

Koynundan   oğlunun   fotoğrafını   çıkartıp   uzun  uzun   baktı.   Sonra da:

-Sen de beni yalnız bıraktın oğlum. Tek dalımdın, canımdın,  umudumdun. Yaşama  sevincimdin,  mutluluğumdun.  Şehit karısıydım, bir de şehit anası oldum. Babanın ölüm haberini aldığım gün de böyle yağmur yağıyordu, senin  ölüm  haberini  aldığım  gün  de  yağmur  yağıyor.   Bu  yağmur  gibi, Allah rahmetinizi bol etsin. Mezarınız  nur’la  dolsun,  Bu   nasıl   bir   kadermiş   böyle  ki,   baba   oğul   aynı   kaderi   yaşadınız.   

 14. 07. 2006  / ANKARA                                                             

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

 ACILARA TUTUNMAK

            Bir şarkı sözü vardı, sanırım oradan aklıma geldi. Genel anlam itibariyle protest bir yaklaşım tarzı olarak algılanabilir yazı başlığı. Ancak içeriği kesinlikle protest bakış açısı içermiyor. Daha ziyade Polyanna Bakış açısı olarak adlandırabileceğimiz bir yaklaşımı ifade etmek istedim.

            Genel anlamda düşünülecek olursa hayatın dinamikleri arasında tatlı anlar olduğu kadar acı anlar ve hatıralar olması kaçınılmazdır. Her ne kadar gülmeyi sevsek ve her zaman gülmek istesek de, hayata adım atar atmaz ağlamaya başladığımızı lütfen aklınızdan çıkarmayın.

Bebek doğduğu an ağlarken, belki de hayatın bu acı gerçeğinin farkına varıyordur.

            Hayata adım attığımızda ya da hayatın her hangi bir evresinde ağlamış olmamızın, gözlerimizden akan gözyaşları ve yüreğimize verdiği ağırlığın haricinde bize bir yük getirmediğini varsaymalıyız belki de.

Önemli olan yaşarken ağlamak değil de, ölürken gülebilmektir, kim bilir?

            Veyahut bu dünyadan göçüp giderken arkamızda gülümseyebilen yüzler bırakabilmektir belki de hayatın erdemi.

            Hiçbir yolun düz ve engebesiz olduğunu hayal etmeyiz. Yürürken mutlaka ayağımızın takılabileceğini öngörebiliyorsak, hayat denen bu yolda da zaman zaman ayağımızın takılabileceğini ve hatta düşebileceğimizi unutmamalıyız galiba. Kimi zaman avuçlarımıza işleyen asfalt sürüntüsüdür bıraktığı izler, kimi zaman da çatlayan bir kemik.

            Toprağın çamura döndüğü bir bağ yolunda yürüyormuşçasına dikkatli atmak gerek adımları. Paçalarımızın çamura bulaştığına üzüleceğimize, varmak istediğimiz yere varabildiğimize şükretmeliyiz belki de. Ulaştığımız yerde içebildiğimiz bir tas sıcak çorbanın hazzını doyasıya yaşayabilmeliyiz.

            Ve yürürken yalnızca kendimizi düşünmeyip, arkamızdan gelecek kimselere de yol hakkında bilgiler bırakabilmeliyiz. Ayağımızın bıraktığı izleri takip edenler daha az çamurlu paçalarla kurtulabilmeli bu çileli yoldan.

Ve eğer biz bundan mutluluk duyabiliyorsak hayatın erdemine ulaşabilmeyi hak etmişiz demektir.

            Çekilen sıkıntıların bir amacı varsa, sıkıntı çekmeye değer diyebilmektir erdem.

Yaşamayı sadece yemek ve içmekten ibaret sayıyorsak zaten nafile bir çabadır anlatmaya çalıştıklarımız.

Tatlıdan zevk aldığımız kadar acıdan da zevk alabiliyorsak damak tadımız gelişmiş demektir tıpkı hayattaki acılardan zevk almak gibi.

            Kimi zaman gülerken ağlar insan, kimi zaman da ağlarken gülebilir. Ağlarken gülebilmektir bilgeliğe giden yol. Çünkü ağlarken gülmeyi becerebilmektir sanat. Tıpkı ölürken yaşayabilmek gibi.

            Acılara da tutunmalıyız, sevinçlere tutunduğumuz kadar. Acılardan da zevk almalıyız (mazoşist olmadan). Siyah olmadan beyazın güzelliğini bilemeyiz. Ölüm olmadan yaşamanın kıymetini bilemeyeceğimiz gibi…

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

AZERBAYCAN’IN  “ŞEFEG” DERGİSİ

            Biz “Şafak” diyoruz. Azeri kardeşlerimiz “Şefeg” diyorlar. Yakınlık var değil mi?. Edebi-bedii jurnal. 2009 yılına ait (1 ve 2) nci sayıları birlikte yayınlanmış. Haddizatında derginin başlangıç itibariyle sayısından sözetmemiz gerekirse (40-41) nci sayıdan bahsetmemiz gerekiyor Şefeg için

            Dergi, Azerbaycan Yazıcılar Birliğinin Lenkeran Bölmesinin edebi-bedii organı olarak Günyüzü görüyor. Büyük boy kitap görünümünde. Elimizdeki sayısı 102 sayfayla bize ulaştı.

            Baş Redaktor: İltifat Saleh, Baş Redaktor Muavini (dostumuz) Gardaş Elişoğlu. Mesul Katib: Hafiz Mirze. Yazışma adresi: Lenkeran şehri, Ş.Axundov küçesi (cad) No: 18 Bakü-Azerbaycan.

            Öykü, nesir, kitap tanıtımı, şiirler şeklinde bir içerik dikkat çekiyor dergi içinde.

            Gardaş Elişoğlu’nun “Düşündüren şair” başlıklı değerlendirmesi 79, 80 ve 81 nci sayfalarda yeralıyor. Haneli Kerimli’yi anlatıyor ince-uzun. Detaylı, bilgilendirici. Buradan bir cümle:

            -“Haneli Kerimli, evvelki kitaplarında olduğu gibi, vetenaş agidesine, temiz ahlaka sahip kalan bir şairdir”.

            Gardaş Elişoğlu’nun bu yazısının ardında, bitimindeki cümle; “Şefeg Jurnalının okuyucularına Haneli Kerimli’nin yeni şiirlerini takdim ederik” şeklinde. 82,83,84 ncü sayfalarda Haneli Kerimli’nin şiirleri var efendim. Şöyle bir göz atalım Kerimli şiirleri üzerine:

            “Ben çok inanmalıydım” adlı, başlıklı Haneli Kerimli şiiri 7 dörtlükten meydana geliyor. Bu şiirin ilk dörtlüğü:

Allah sana insaf versin, bana da sabır,

Özümüzü başa düşek, anlayarak barı.

Yazan yazdı, pozan pozdu, kısmet böyleymiş,

Aktarmayag ne sebebkar, ne günahkarı..

            İltifat Saleh, Gardaş Elişoğlu, Hafiz Mirze isimli kardeşlerimizin ciddi, kalıcı çalışmalarıyla ortaya çıkan Şefeg, her sabah yeniden atacak-doğacak, aydınlıklar getirecektir. Tebriklerimi sevgi ve saygılarımı sunuyorum efendim.

            Ayrıca ve özel olarak; Sevgiden başlayan yol, Beni tanımak olur, Niye soldun benövşe, Unutabilmiyorum, Garibe tale, İki damla gözyaşı, Kod ehvalatı, Türk Dünyasını nurlandıran insan, adlı kitaplarıyla kültür dünyamızın aydınlık yüzü Gardaş Elişoğlu’nu kutlamak, alkışlamak istiyorum.

 

GÜNÜN SÖZLERİ:

 1- Dünyanın neresinde Türk varsa, ellerimizi uzatmalı ve kucaklaşmalıyız.

 2- Milli davalar, sözle, tek gözle değil, çift gözle, fiiliyat olarak izlenmeli ve değerlendirilmelidir (İsa Kayacan)

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

ÇORUM SİMİDİ SİMİT USTASI YUSUF YALÇIN 

Simit Yapımını şimdi Çorumlu Yusuf Ustadan dinleyelim:

Çorum'un kendine has simidi vardır.

Mayalanan katıca hamur önce alınarak simit yapılacak büyüklükte ayrılır.

Ayrılan hamur mermer tezgâhta el ile simit kalınlığında silindir haline getirilerek iki ucu birleştirilir.

Simit haline gelen bu hamur yüzde onu pekmez olan kaynar suya atılarak birkaç saniye haşlanır, bu haşlama Çorum simidinin çıtır olmasını sağlar.

Kaynar sudan çıkartılan simidin üzerine susam serpilerek hemen fırına sürülür.

Belirli bir pişme süresinden sonra fırından çıkartılarak satıcılara verilerek satışa sunulurlar.

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

Bir önceki Sayfaya Gitmek İçin Tıklayınız!

Bir sonraki Sayfaya Gitmek için Tıklayınız!

 DOST GÜZELLİKLER

Ne güzel kalem yontan, kitap tutan el

Ne güzel sevgiye dostluğa uzanan,

Sevdiğini kucaklayıp okşayan el

Alan değil veren

Yıkan değil yapan

Yakan değil söndüren

Gönlümüzü bahara çeviren

Gözyaşlarımızı silen el

Ve ne güzeldir

Eğriyi kötüyü çirkini kınayan

Doğruyu iyiyi güzeli alkışlayan, yayan el!

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

YAZARLARIMIZIN HAYAT HİKAYELERİNE GİTMEK İÇİN TIKLAYARAK GİDİNİZ!

Bu sayının içindekiler bölümüne dönmek için tıklayınız

1

Hazırlayan  Mahmut Selim GÜRSEL yazışma adresi  corumlu2000@gmail.com

1

BİLGİ PAYLAŞILDIKÇA KIYMETİ ARTAR!

149 SAYI 25 Temmuz 2011 SAYIYA Gitmek İçin Tıklayınız!